jeszcze jedna i druga. Tak że rozkaz rozkazem, najpewniej tylko przez uprzejmość dla nas, telefony zaś telefonami. Wreszcie chwila spokoju: Lekki skłon głowy w moim kierunku i zapraszający ruch ręki. Skłon i ruch identyczny co u sekretarza, który widać od swojego szefa je przejął. Odchrząknąłem. Maliński już mówił: Moja włoszczyzna nie całkiem doskonała - wyjaśnił, dlaczego zabiera głos on, a nie ja. Był to pretekst. A sama myśl słuszna. Bo ja bym nigdy nie umiał się zdobyć na takie ujęcie, krótkie, bez dłuższych wywodów podsumowujące sytuację. Wydało mi się ono zaraz na początku za lapidarne. Spróbowałem się wtrącić. Dodać jakiś szczegół. Lecz Maliński