zasłużył na ziele - niech się nim odświeży.<br>Bogu się nieśmiertelność - nam się Bóg należy.<br>Włącz ten dar, Płaczyboże, do Twych w niebie dziejów<br>I od czasu do czasu wspomnij dwóch Maciejów!'' -<br><br>Wziął Płaczybóg podarek z tym bożym uśmiechem,<br>Co sprawił, że las z większym zieleniał pośpiechem,<br>I rzekł: "Dar to - nie lada, i skarb - nie drobnota -<br>I pewne przedłużenie wiecznego żywota!<br>Czymże was wynagrodzę - jaką z nieba chwałą<br>Za to, co się w tej chwili we wszechświecie stało!<br>Nic nigdzie nie posiadam, sam jestem - samiustek<br>Wpośród ziemskiej niedoli i zaziemskich pustek.<br>Trzeba w płacz mój na ślepo, z całych sił uwierzyć,<br>By