oficer rzuca się zatem "w kilku susach", by "za chwilę" wykonać przed kapelą okolicznościową przyśpiewkę, która - siłą rzeczy - jest "naprędce sklecona". Wymienia w niej wykonawca rytualne ułańskie akcesoria z szablą, a dokładniej z "szabelką" na czele. I - last but not least - melodia, przy której odprawuje się ten radosny taniec, to - nie może być inaczej - oczywiście mazur, do którego porwana zapałem Piotrusiowej piosenki i "hucznymi dźwiękami" "cała sala runęła nagle [...] z takim krzykiem, jak gdyby do ataku".<br>Referujemy cytowany fragment opowiadania Dąbrowskiej nader szczegółowo, by z tym większym naciskiem podkreślić znamienne właściwości "materiału" i "chwytu": jakość prezentowanego ruchu - gwałtownego, gorączkowego, przy tym "zachłannego" i