na swoim stanowisku - westchnąłem.<br>- Już ty się o niego nie bój! - parsknął Zdzisio. - Jeżeli nawet się nie utrzyma, może urządzić dziesięciu takich jak ty i ja. Mógłbyś, stary, przyspieszyć moją sprawę. Nie lubię wisieć odwieszony, przebierać nóżkami i przychodzić tylko po pobory.<br>Od tej chwili aż do mego wyjazdu Zdzisio nie odstępował mnie ani na chwilę. Nagle blond Anita przestała dla niego istnieć. Przy stole rozmawiał tylko ze mną, a gdy któraś z pań próbowała coś wtrącić, udawał, że tego nie słyszy. Omawiał trudny temat kierowania przedsiębiorstwem w czasach minionych i dawał mi do zrozumienia, że świetnie sobie z tym radził. Po