Bożą Ziemię się wylewają. Tu zaś pachniały zioła i kwiaty barwne słały się nam pod zmęczone stopy, a ptakowie niebiescy modły swe nadobne pod niebiosa wysyłały. Gdy już podchodziliśmy pod wejście do jaskini, pasterz jeden stary bardzo podszedł ku nam, a widząc dostojność burmistrza, tylko pokłonił się przed nami i nie śmiejąc się odezwać, czekał w milczeniu. Skinąłem nań, by przemówił.<br>- Wasza Wielebność - ozwał się w te słowa - przyjdzie wam pewno spokojnie czekać pod grotą, aż ona stamtąd wynijdzie, co niechybnie owe znaki zapowiadają.<br>- Kto taki? - spytał burmistrz - jaka ona? Mówże, panie bracie, zrozumiale.<br>- Pokornie dziękuję Jego Wysokości. Lat temu już dwadzieścia