Sensacyjnym pomysłem autorki jest monolog wewnętrzny kobiety w ciąży, pogrążonej w stanie śpiączki oraz monolog wewnętrzny karalucha. Niestety karaluch Małgorzaty Saramonowicz nie jest Gregorem Samsą i jego wypowiedzi są zbiorem zdań pustych, które nie wyrażają niczego poza potokiem niesprecyzowanej agresji. Osobowość narratora-karalucha jest więc jedynie zamarkowana.<br> Niezwykłość perspektywy narracyjnej nie staje się zatem punktem wyjścia jakiejkolwiek problematyki przedstawionych zdarzeń. Autorka podobnie, jak Manuela Gretkowska, musi korzystać z gotowych tekstów, którymi sztukuje tkankę fabularną i myślową utworu. W przypadku Siostry, podobnie jak w Absolutnej amnezji, są to m.in. tezy nowej psychoanalizy Alice Miller, przedstawione w Pamięci wyzwolonej. Alice Miller stawia w