coraz bliżej, coraz bliżej. Wysiadamy. Wchodzimy do gmachu szkoły. Już, już. Przebiegam korytarze, witają nas chłopcy i dziewczęta, angielscy i francuscy. Teraz rzeczywistość się zawali i okaże się, że wszystko, co dotychczas było, było złudą, i okaże się coś nowego, nowy ja wszelakich możliwości. Zaraz, zaraz coś się stanie...<br>Ale nie stało się nic ani tego wieczoru, ani żadnego innego. Poszedłem po prostu spać, bardzo zmęczony. A gdy na drugi dzień obudziłem się, kula czarnoksięska musiała pęknąć w czasie mojego snu, bo nie było nic prócz świadomości ograniczenia, pokrewnego warszawskiemu, może tyle, że nieco rozleglejszego.<br>Suzanne nie ma więcej niż dwadzieścia jeden