okrętu. Robił to ostrożnie, <br>jakby nie chciał nikogo zbudzić. Jak błyskawica zapaliła się w mózgu Pawła świadomość: <br>to na pewno tamten! Idzie, by zabić! Ruszył się. Tamten przypadł, przywarował <br>w ciemnościach. Niepewność ogarnęła Pawła: czy ma zbudzić Kapitona? Życia, pojmował, <br>nie powinno się oddawać bez woli Pańskiej... Lecz może to nie tamten? Lub może <br>człowiek przychodzi nie z nożem, lecz ze słowem? Człowiekowi nie wolno nie ufać... <br>do ostatniej chwili... Trzeba być jak gracz, który stawia najryzykowniejszą stawkę... <br>Zachował ciszę. Nie ruszył się już więcej. Znowu doszedł do jego uszu ostrożny <br>szelest sunącego po deskach ciała. Coraz bliższy, coraz bliższy. Tamten znajdował