świat, z wolna zaczynała nim żyć. Polubiła nawet zapach stajni, teraz wydawał jej się dość oryginalny. Po tygodniu pan Jedlicki zdecydował się dać jej siodło, chociaż ciągle jeszcze koń chodził na linie. <br>- Może już byśmy spróbowali bez liny? - spytała.<br>- Nie ma się co śpieszyć - odparł. - Koń to żywe stworzenie, nigdy nie wiadomo, co mu wpadnie do łba, a ty mogłabyś sobie nie dać rady. Chociaż, oczywiście, robisz postępy! Masz to we krwi, a ja się na tym znam. Będzie czym się pochwalić przed ojcem...<br>Na wzmiankę o ojcu Zuzanna zesztywniała. Nauka jazdy konnej tak ją absorbowała, że wszystko inne odeszło na plan dalszy