znowu aż taką świetlaną postacią, za jaką go uważano? Nie bardzo się z tym mogę zgodzić. Nieraz w rozmowie wyczuwało się, że sprawia mu satysfakcję, gdy komuś źle się powiodło, czasem był uszczypliwy czy nawet wręcz niesprawiedliwy w osądach.<br>Wszystko to starał się ukryć pod nieco fałszywą skromnością. - Ja się nie liczę. To za wysokie progi na moje nogi. Gdzież tam mnie do tego? - powtarzał ciągle, gdy indagowano go, dlaczego nie wziął udziału w jakiejś imprezie lub gdy miał wyrazić opinię o przedstawionym mu problemie. Przez wiele lat gospodarowała w jego domu starsza pani, oddana mu całym sercem. Kiedy Wiktor leżał