czas potłumił pięścią, jak gasidłem.<br>Jęknął Czmur w nieskończoność, truchlejąc haniebnie<br>Przed nawałą Maciejów zbyt groźną liczebnie!<br>Cztery pięście go tłukły, nie wiadomo - która!<br>Coraz to inny Maciej nacierał na Czmura!<br>A czynili ciał dwojgiem taki zgiełk i ścistek,<br>Że zlękły brakiem miejsca - las dygotał wszystek!<br>Próżno Czmur się do nieba zrywał, jak zawieja -<br>Gdziekolwiek się obrócił - tam spotkał Macieja!<br>Przed nadmiarem Maciejów gdzie szukać obrony?<br>Tu - Maciej i tam - Maciej! Maciej - z każdej strony!<br>Ten go chwyta za grdykę, a tamten - za łystę.<br>Czmur nagli do ucieczki swe nogi bieżyste.<br>Już szkarłatną rzadź bytu wyplunął na jary -<br>I zmalał - i