to z przyczyny Stefana. Nie potrafiła tego człowieka wyminąć, uniknąć - osaczył ją zewsząd, stał się żywiołem, w którym ją zamknięto. Trwało tak pół roku. Nie puszczał jej od siebie; nawet kiedy dzieliły ich wielkie przestrzenie, nim musiała oddychać, przez niego myśleć, jego tylko odczuwać. Od listu do listu przebywała otchłanie niebytu głuche, tępe, kamienne. W tych otchłaniach straszyła ją Róża - złowrogi cień. &lt;page nr=180&gt; <br>Któregoś wieczora Stefan czekał pod bramą i Marta drżącymi rąkami zapinała bluzkę, szukała torebki, rękawiczek... W salonie matka grała Elegię" Masseneta: &lt;gap&gt; Grała akompaniament fortepianowy do pieśni. Dawniej niezmiernie lubiła tę "Elegię". Kiedy po raz pierwszy kazała śpiewać ją Marcie