szczytom piedestałów, na których, nieosiągalne, jaśniały blaskiem nietykalności nasze arystokratyczne idole. Tylko Stefan stronił on takich wzlotów i poprzestawał na przyziemnej satysfakcji. Kiedy Jadzia przestała mnie odwiedzać (a stało się to na czas jakiś przed moim wyjazdem ze Szczors), przyjąłem ten fakt z mieszanymi uczuciami. Ulgi w tej mieszance było nieco więcej, niż tej odrobiny tęsknoty za jej życzliwym, łaskawym ciałem. W trzy lat później, kiedy na Szczorse, ze słonecznego, wrześniowego nieba spadł kataklizm czerwonej inwazji, Jadzia okazała się najwierniejszą, najbardziej oddaną, swoim rosyjskim chlebodawcom z całej szczorsowskiej służby. Narażać się będzie dla nich, oddając po kryjomu usługi "przeklętym wrogom ludu