Stokroć ją jeszcze &lt;orig&gt;usamotniano&lt;/&gt;, idąc na pustynię albo zamykając się w pustelniczych eremach z nakazem milczenia do śmierci. Kiedyś mogła należeć tylko do wybranych. Szara masa ludzka musiała łączyć się w pary, aby siać, zbierać, paść bydło, aby przeżyć. Tak było przez stulecia niemal do naszych czasów. Samotność była więc niedemokratyczna, dlatego wydawała się piękna.<br>Na pustyni, mówi moja koleżanka A., wybitna &lt;orig&gt;kartografka&lt;/&gt;, gwiazdy wydają się świecić niżej niż gdzie indziej na ziemi - ona je przybliża. Z samotnością jest podobnie. Wszystko na świecie wydaje się w niej intensywniejsze, wyrazistsze. Samotni wiedzą, że lepiej im się rozmawia z Bogiem, bo bez pośredników