obandażowaną głową. - Olo! Olo! - pohukiwał już niesłużbiście.<br>Olo złapał przyjaciela w ramiona. - Och! - ryk bólu powitał jego uścisk.<br>Stanął opuściwszy ręce. Zygmunt błyskał zębami w uśmiechu: Niesamowite wrażenie sprawiał ten uśmiech pozbawiony oczu - poza bandażem była tylko wpadnięta powieka wybitego lewego oka, na miejscu prawego biały zwał opatrunku zostawiał tylko niedużą szparę.<br>- Chodź tu! Ciebie można? - zapytał Zygmunt zamierzając się do potężnego przyjacielskiego klepnięcia w ramię. - Bo ja oberwałem na dodatek jeszcze w łopatkę. Za Ogrodem Saskim. Chyba już od naszych, cholera! Pobłądziłem &lt;page nr=334&gt; po ciemku - strzelił palcami przed swoim obandażowanym okiem. - Czego się wybałuszasz? Widzę. Tylko tam, na Starówce, nasza łapiduszka