wtedy<br>przecież przypieczętowało się pomiędzy Krzyśkiem i Ewą. Tak. Do tamtego<br>czasu miałam jeszcze nadzieję. Próbowałam. W całej beznadziejności<br>sytuacji, ciągle próbowałam. Ale te ich oczy. To mnie dobiło. Patrzyła<br>na niego, kiedy tego nie widział, z taką miłością. Nie mogłam tego<br>znieść. Moja miłość wydała mi się wówczas mniejsza, niegodna tej jej<br>emanującej ufności. On zresztą może nie zdawał sobie w pełni sprawy z<br>obrazu sytuacji. Być może nawet w ogóle nie dostrzegał tego, co się<br>między nami trojgiem rozgrywało. No facet. Zresztą głowę zawsze miał w<br>chmurach. A ja się ciągle jeszcze łudziłam, wysyłałam mu te moje<br>nieporadne, beznadziejne