zmęczone smutkiem tej egzystencji, przywitały gościa niemal entuzjastycznie. Jedna z nich rozdmuchała przygasły żar pod płytą i nastawiła czajnik z wodą, druga wyprowadziła Irenkę do swoich córek, oddając im dziecko pod opiekę. Za chwilę słychać było odgłosy beztroskiej zabawy w ogródku. Marta odetchnęła. Irenka dotąd nie odstępowała jej na krok, niejednokrotnie utrudniając swoją obecnością poszukiwawcze zabiegi. Bywało, że w chwili, gdy już paść miało znaczące słowo, mała żądała siusiu albo pić, albo jeszcze co innego. Wątek urywał się i potem nie można go było nawiązać. Wszyscy rozmówcy przeważnie drżeli przed nowym, nieuchronnym nieszczęściem. Obserwując przez okno zabawę córeczki z trójką starszych