siły i energii obok dobroci i pogody.<br>Dla uzupełnienia tego nieudolnego szkicu portretowego nie sposób pominąć religijności Anny Kotarskiej i jej aktywnego udziału w życiu Kościoła, którego nakazy starała się spełniać z naddatkiem: miłuj bliźniego twego więcej niż siebie samego. Jednakże nigdy nie demonstrowała swych przekonań, dyskretna i tolerancyjna. Jeśli niekiedy dostrzegała wśród nas zło, zawiść, intrygi - jak to niemal wszędzie się zdarza - umiała je wytknąć, w taki sposób jednak, że zyskiwała szacunek a nawet przyjaźń skarconego.<br>Nie było też w niej nic ze zgrzebnej mniszki. Głowa zawsze jak gdyby prosto od fryzjera, delikatny makijaż, pełna prostoty elegancja czyniły ją "wdzięczną