tylko ostrożnie!<br>Westchnienia dobiegały z wnętrza. Przybudówka miała już rozwalony sufit, Mirek siedział w środku i stamtąd wołał na pomocnika.<br>W środku ciemno było jak u Murzyna i mały nie zorientował się od razu, co tak zbulwersowało kolegę. Razem odwalili jeszcze kilkanaście cegieł, wpuszczając wreszcie do środka trochę słońca, stojącego niemal dokładnie nad dachem. Było południe. Mimo tego chłopakowi zrobiło się zimno, poczuł dreszcze i z trudem powstrzymał się od krzyku. W pokoiku bez okna stał niewielki stół, zydel i metalowe łóżko. Na nim leżały dwie kupki pożółkłych kości i dwie przytulone do siebie czaszki. Jedna z cegieł, nieuważnie odbijana, spadła