odrazę. Trudno wyobrazić sobie bardziej pechowe przywitanie. Wstydzę się tego do tej pory.<br>Słony przysiadł koło mnie, z zakłopotania drapiąc się w głowę obiema rękami.<br>"Całkiem zapomniałem. Ona tak rzadko bywa w domu" - próbował się niezręcznie usprawiedliwić. - "To Jagoda, moja najstarsza córka."<br>Natychmiast przeleciało mi przez głowę, że to absolutnie niemożliwe. Księżycowy Kwiat, choć niewątpliwie nie wiośnianej młodości, nie mogła być matką tak dużej dziewczyny.<br>"Z pierwszego małżeństwa" - skorygował natychmiast Słony, który przechwycił tę myśl. - "Ma czternaście lat. Straszny wiek. Całe dnie spędza u smoków albo włóczy się po wyspie zupełnie sama. Łaska boska, że nic jej do tej pory nie