siebie w całkowitym ogołoceniu), jako najbardziej irracjonalna (bo zrywająca wszelkie związki z innymi możliwościami) możliwość"&lt;/&gt;. Podobnie sam Heidegger: &lt;q&gt;"Śmierć jako kres Dasein jest najbardziej własną, najbardziej bezwzględną, pewną i przy tym nieokreśloną, niemożliwą do uniknięcia możliwością Dasein"&lt;/&gt;. Akcent w obydwu przypadkach pada na słowo "możliwość". &lt;q&gt;"Śmierć - kontynuuje Heidegger - jest możliwością niemożliwości wszelkiego ustosunkowania się, wszelkiego egzystowania"&lt;/&gt;.<br>Zestawiając z sobą przeprowadzone dotąd analizy doświadczenia cudzej śmierci i własnego umierania oraz niewątpliwie trafne intuicje Heideggera, powiemy: umieranie odsłania mi się w sprzecznych kategoriach. W granicznej sytuacji śmierci staję sam na sam z nadciągającą ku mnie aktywnością pustki, pustoszeniem. Szczególnym rysem tego pustoszenia jest