w mimowolnym strachu podgarnął pod siebie bose, rozdygotane nogi.<br>Z szarego morza cyfr jedyną zieloną wysepką wykwitała miłość ostatnich tygodni, i mister Dawid Lingslay jak rozbitek chwytający się deski spróbował na niej stanąć, ugruntować się w jej ciasnym obrębie. Ale w tej chwili złapał go za rękę czterdziestoletni pan, który nienawidził nieżywej zadżumionej kobiety i bał się postawić nogę na jej spuściźnie.<br>Życie okazało się przedsiębiorstwem deficytowym i mister Dawid Lingslay czuł, że bez żalu zamyka jego księgę handlową. Czy warto było przez dwadzieścia długich lat dniem i nocą jak skazaniec obracać ciężkie żarna milionów mażąc je obficie lepkim, czerwonym smarem