czas zapamiętany na czas dziania się, czas wieczny na czas mgnień.<br> Wiersz (Muzyka wieczorem) określa istotę wiersza jako ozdoby będącej widomym znakiem ukrytych, bezwzględnych, "śmiertelnych" zmagań "tego co jest odwieczne z tym co jest chwilowe". Ostatnie wiersze Iwaszkiewicz zachowują jego ciągłe dążenie do pełni, jakie się w jego poezji objawia nieodmiennym przeglądaniem się natury w kulturze, Południa w Północy, pejzaży mentalnych w naturalnych krajobrazach. Poeta mnoży przeciwieństwa, które nigdy jednak nie zamieniają się w barokowy paradoks. Napięcie między nimi tworzą dziwnie trwałą podstawę świata jego poezji. Zwłaszcza w późnej twórczości doszedł do skrajnej prostoty wyrażającej się w jednym z mott cz