każdym razie zyskał niewątpliwie na znaczeniu z chwilą wygnania z raju Adama i Ewy, bo przecież odtąd - by posłużyć się formułą ukutą w czasie soboru trydenckiego - człowiek znalazł się "&lt;q&gt;w niewoli, pod panowaniem tego, który zdobył teraz władzę nad śmiercią, to znaczy diabła&lt;/&gt;". Znaczyłoby to, że Boga i Szatana dzieli nieodparta obcość i wrogość bez końca, po &lt;name type="tit"&gt;Sąd Ostateczny&lt;/&gt;, a nawet i później, jeśli przyjąć wersję &lt;name type="tit"&gt;Apokalipsy&lt;/&gt; &lt;name type="person"&gt;Jana z Patmos&lt;/&gt;, wedle której zwyciężony przez Boga Diabeł cierpi wieczne męki w jeziorze ognia i siarki, i wersję soboru konstantynopolskiego (z 547 roku), wedle której Szatan jest nieśmiertelny.<br>Można też inaczej, za &lt;name type="person"&gt;Orygenesem