nim nieco nieswojo, patrząc jak każdy z dwóch gołych cudaków manipuluje swoim przyrodzeniem, układając je w najwymyślniejsze kształty: a to <name type="place">wieży Eiffla</>, a to hamburgera, a to trąby jerychońskiej, a to ślimaka. Mój niepokój nie był spowodowany obawą, że dojdzie na scenie do jakiegoś wypadku. Nie - możliwości Australijczyków były wręcz nieograniczone. Tak naprawdę przyczyną mego niepokoju był nie ustający huragan śmiechu i oklasków, jakimi obdarzano to widowisko, wizytujące Edynburg po kilkumiesięcznych triumfach na londyńskim <name type="place">West Endzie</>. "Bardzo śmieszne" - napisali krytycy ze <name type="tit">"Scotsmana"</>. W <name type="tit">"Guardianie"</> chwalono, że <q>"Publiczność piszczy i krzyczy z przerażenia"</>. "Nie do wiary!" - piał z zachwytu <name type="tit">"Telegraph"</>. <q>"Nie próbuj