są ptaki. Mogę teraz śledzić wysokie loty jerzyków i <br>słuchać ich wysokiego skwiru, bo w moim pokoju okno jest pełne nieba,<br>ważniejszego od odrabiania lekcji. Czasem trzeba mnie ściągać z balkonu<br>podczas burzy albo nocą, kiedy chodzę po omacku. Może to wina bajek, że<br>coraz bardziej tęsknię do tej przezroczystej, nieograniczonej przestrzeni. A<br>może wina świata obcego, który zaczyna się wciskać przyziemnością w dobrze znane mi strony mojego uskrzydlonego, uładzonego mitu.<br>Nie wiem. Przeciera się mit i wywraca do góry strzępami. Chwieje się mój przychylny świat, żeby pewnego dnia schronić się w wyobraźni. Tam go zachowam. Chyba sam się zachowa przez