i przez jakiś czas odnosiły pewne sukcesy (Galbraith wymienia tu przemysł energetyczny, stalowy, obronny oraz transport). Kraje Azji Południowo-Wschodniej również mogły w swoim czasie wybierać, które modele uznają za zwycięskie. Kiedy jednak opóźnienia zostaną już nadrobione i struktury przemysłowe upodobnią się do siebie nawzajem a przyszłość staje się bardziej niepewna, nie jest już tak łatwo powiedzieć, jak powinni wyglądać potencjalni zwycięzcy. W takim momencie jest rzeczą właściwą, by polityka przemysłowa przesunęła swój punkt ciężkości na czynniki produkcji - przede wszystkim siłę roboczą i jej jakość, szkolenie i kształcenie, ale także infrastrukturę. <br>Wydaje się, że tak właśnie wygląda nowy consensus w zakresie