wpatrywaniem się w koan'. <br>Dahui Zonggao, który jest uważany za teoretyka tej metody, punktem wyjścia <br>swoich rozważań uczynił analizę spontanicznej praktyki okresu 'dziwnych <br>słów i niepojętych czynów' i doszedł do wniosku, że w wielu wypadkach nie <br>była ona efektywna. Dahui krytykował spontaniczną praktykę Mazu, gdyż <br>uważał, że 'dziwne słowa i niepojęte czyny' nie wyjaśniają dostatecznie jasno, <br>co jest źródłem 'spontaniczności' (chiń. ziran; jap. jinen). Mazu nauczał <br>bowiem: &lt;q&gt;"Kiedy ciało i jaźń osiągną stan naturalności i spontaniczności, <br>'droga' zostaje osiągnięta".&lt;/&gt; Spontaniczne funkcjonowanie jaźni jest rezultatem 'oświecenia', a nie jego przyczyną. Dahui ubolewał nad tym, iż wielu <br>adeptów zen sprowadzało praktykę religijną do