i tę ciocię, co miała jedną nogę krótszą.<br>- I już wtedy nie było drzwi? - pytał Adaś gorączkowo. - Z wszelką pewnością ich nie było!<br>- Diabli ukradli drzwi... - rzekł matematyk basem tak czarnym i gęstym jak zawiesista smoła. - Wracajmy &lt;page nr=114&gt;!<br>Rada była roztropna, bo nic innego nie było do zrobienia. Koszmarne drzwi wzbudziły niepokój we wszystkich umysłach. Czyniono mnóstwo przypuszczeń, co się mogło stać z nimi i kiedy się mogło stać? Adaś siedział w ciemnym nastroju, ze zmarszczonym czołem, które czasem tarł ręką, jak gdyby je do usilnej przywoływał pracy. Już wiedział, które drzwi grają walną rolę w zawiłej historii, i właśnie tych drzwi