czym dawniej. Tutaj Gordon odczuł najbardziej przemijanie czasu. Wspominał swoich starych przyjaciół - Fujitę, van Dongena, modelkę Kiki. Opowiadał Ewie o swoich młodych latach, o wyblakłych cieniach przeszłości. Ewa słuchała go z roztargnieniem i nie wiedzieć czemu w kącikach jej oczu pojawiały się łzy. Kiedy Gordon dostrzegał je ze zdziwieniem i niepokojem, Ewa powtarzała zawsze to samo:<br>- Nie dziw się, proszę. Jestem taka szczęśliwa!<br><br><br>8<br>Jest rok 1964. Gordon siedzi na ławce w Łazienkach i w filmowym skrócie przebiega myślą dzieje swojego życia. Minęła już godzina, odkąd wyszedł z bufetu teatralnego. Aktorzy przez jakiś czas plotkowali na jego temat. - Słuchajcie, mam dla