i cień błąkał się po jej twarzy. Tymczasem ci, którzy jeszcze nie uderzyli do Nastii, śpiewali ku pokrzepieniu i przestrodze: <br>&lt;gap&gt;<br>zaśmiewając się z uciechy i natrząsając z pechowych zalotników.<br>Piąty przychodził z harmoszką i potrafił zagrać prawie wszystko, co Nastia sobie zawinszowała, różne dumki, ukraińskie piosenki i sewastopolskiego walca, który niepomiernie się podobał, więc harmonił go często, witał nim i żegnał, i może by coś wskórał grajek z bożej łaski, gdyby zdobył się na więcej cierpliwości, ale wnet przyszedł po gorzałce, mocno zawiany, palce mu się plątały i tak zarżnął ze szczętem sewastopolskiego walca, że cały barak go wygwizdał. Wtenczas już