według przybliżonych szacunków, jej następujący z czasem odsiew (który jest najbardziej miarodajnym wskaźnikiem) nie odbiega wyraźniej od ustalonych dla literatury zachodniej przez Roberta Escarpit standardów europejskich. Także długotrwałe podziały - wbrew staraniom - nie podzieliły definitywnie środowiska pisarzy polskich. Większość pisarska zachowała poczucie wspólnoty i solidarności zawodowej.<br>Oczywiście, od tych zewnętrznych cech nieporównanie ważniejsze są czynniki wewnątrzliterackie, merytoryczne. Literatura polska ubiegłego okresu uporała się z głównym problemem epoki, z totalitaryzmem. Wpierw w wyniku wojny i okupacji - z totalitaryzmem hitlerowskim, co w Polsce znalazło pionierski i dojrzały wyraz (od Borowskiego do Nałkowskiej). Następnie z totalitaryzmem typu bolszewickiego, z rosyjskim komunizmem. Rozprawa z nim nie