nocy błyskawice oświetlają stodołę jak scenę. Burza idzie seriami, pioruny trzaskają, jakby rozłupywały dach. Włosi, którzy dostają ataku strachu, odmawiają głośno Litanię. Pięknie to brzmi i egzotycznie. Zasypiam w jakiejś nieprawdopodobnej pozie, całkowicie uspokojona.<br>O świcie budzi nas głos Słonia. Jezuita, ale antyteza jezuickości; raczej jakiś "mniejszy franciszkanin", facet o nieprawdopodobnym wręcz kontakcie z ludźmi. Jeden z naszych przewodników. Zwykle idzie na końcu i spowiada, teraz stara się nas wywabić ze stodoły: "Słoń stoi i czeka, proszę was, stańcie za Słoniem...".<br>I znowu marsz, marsz, mijane pospiesznie krajobrazy jak widoki z okien pociągu.<br>Mam w oczach jeszcze taki obraz: Stół-krzyżak