śmiertelnym wrogiem.<br><br>B. otworzył okno i przejrzał się w szybie. Śladu uderzenia prawie nie było widać. Policzek przestał boleć. B. tryumfował: <br>- A więc ta ogromna, ślamazarnie zbierająca fakty policjantka okazała się bezsilna wobec potęgi wyobraźni! Ponadto popełniła wykroczenie, uderzając człowieka, który jej nie zagrażał. Gdyby ją oskarżył, miałaby naprawdę poważne nieprzyjemności.<br>Wyszedł, by odebrać popołudniową pocztę z sekretariatu. Pokonał korytarz z podniesioną głową, od czasu do czasu cicho pogwizdując Marsyliankę. Przechodził właśnie obok gabinetu dyrektorki instytutu, profesor J. Tudsen, gdy zza otwartych drzwi usłyszał wołanie w niewątpliwie słowiańskim języku:<br>- B.! A przyjdźcie no tu do mnie na chwilę!<br>B. przystanął zaskoczony