podniósł. Spotkali się przy wejściu na taras.<br>- O! - ucieszył się Kotowicz. - Kogo widzę? Dobry wieczór, mój złoty.<br>Z wylaniem potrząsał chwilę jego dłonią. - Wrócił Janusz? - spytał Szretter. Kotowicz spochmurniał:<br>- Łobuz!<br>- Nie wrócił?<br>- I może nie wracać. Panie drogi, czy pan pojmuje, na co on mnie naraził? Na jaki wstyd? Jakie nieprzyjemności?<br>- Rozumiem, oczywiście. Ale nie pojmuję doprawdy...<br>- Nie ma co pojmować. Jasne. Niestety jasne jak słońce. Łobuz!<br>- A może mu się coś stało?<br>Kotowicz ze zdumieniem uniósł krzaczaste brwi:<br>- Jemu? Drogi panie, to pan go nie zna. Nie ma o czym mówić. Łajdaczy się gdzieś albo po prostu zwiał z pieniędzmi