niej przekazów może się to wydać paradoksalne, ale w istocie siłą motoryczną poczynań powojennej awangardy była intencja sprzęgnięcia sztuki z rzeczywistością na nowo i z większą niż kiedykolwiek siłą. Trudność dostrzeżenia i uświadomienia sobie tej prawdy polega, jak zwykle, na stosowaniu wobec nowych zjawisk starych, a wiec już do nich nieprzystawalnych kryteriów w odbiorze i ocenie. Awangarda powojenna dokonywała zaś rewolucyjnego przeobrażenia w obszarze środków działania, wymagającego gruntowego przebudowania również pojęć o sztuce, wraz z ich kryteriami, zakresem percepcji i nomenklaturą. Są to bariery niełatwe do przebycia, determinujące często widzenie wyrywkowe, fragmentaryczne, skierowane na poszczególne przejawy sztuki, utrudniające zaś dostrzeżenie rudymentalnych