przeciążenie wyrywające go z fotela i zapanować nad samolotem ciśniętym w bok przez falę uderzeniową bliskiej eksplozji. Czuł się wprost okropnie, chory i słaby. Nogi na orczyku trzęsły mu się tak niemiłosiernie, że właściwie nie był w stanie pewnie prowadzić maszyny. Obawiał się, że zaraz wyrżnie w ziemię. Bał się niesamowicie, ale spędził w powietrzu zbyt wiele długich godzin, by w jednej chwili nie ocenić położenia. Nawet w beznadziejnej sytuacji zwykle szybko nie wpadał w panikę.<br>Tym razem minęło dobrych kilka chwil, zanim całkowicie przyszedł do siebie. Zaraz wyskoczył do góry na jakieś 450 stóp. Serce uspokajało się powoli, ale przestało