ma lat pięćdziesiąt, czy dziewięć,<br>patrzy w las jak w śmieszny rysunek;<br><br>i przeciera oślepłe oczy,<br>dzwonek leśny poznaje, ćmę płoszy<br>i na serce kładzie mech jak opatrunek.<br><br>XIV<br><br>Kiedy słońce przechodzi<br>przez swe zachodnie wrota,<br>widzę twe ciało w wodzie<br>jak posążek ze złota.<br><br>Jak dziewczyna Homera,<br>piękna i nieśmiertelna.<br><br>Potem suniesz do brzegu<br>krokiem lżejszym od zmierzchu,<br>drżąc jak trzcina i struna.<br><br>A księżyc przypomina:<br>- Taka była dziewczyna<br>w grupie figur w gdańskiej studni Neptuna.<br><br>XV<br><br>Psy nad jeziorem szczekają,<br>może wydrę pochwycą.<br>Piszę wiersze na piasku,<br>pióro maczając w księżycu.<br><br>XVI<br><br>Ech, hałasuje deszcz!<br>trawa deszczowi rada.<br>Szczęśliwy