że zakład pracy nie traktował zachowania się pracownika jako porzucenia pracy. <br> Sąd Najwyższy przejął sprawę do rozpoznania (art. 66 § 1 ustawy o sądach pracy i ubezpieczeń społecznych), zmienił zaskarżone orzeczenie Terenowej Komisji Odwoławczej do Spraw Pracy i oddalił wniosek (art. 62 ustawy o sądach pracy i ubezpieczeń społecznych). <br> W sprawie niesporne jest, że wnioskodawca przez 5 kolejnych dni w grudniu 1978 roku nie stawił się do pracy bez zawiadomienia zakładu pracy we właściwym terminie o przyczynie nieobecności. Ten stan faktyczny wypełnia dyspozycję przepisu art. 65 § 1 zd. 2 k. p. i prowadzi do wniosku, że pracownik porzucił pracę. Porzucenie zaś pracy