z nich prawie bez śladu. Pięć lat cierpień, które Olga Aleksandrowna dzieliła z polskimi towarzyszami niedoli, a potem <br>- broni, wyryły w jej sercu głęboki ślad nie do zatarcia. Marzyła ponoć o ty, żeby jej książka, przełożona na polski, dotarła do polskiego czytelnika. Umarła na krótko przed spełnieniem się jej marzeń, nieświadoma tego, że się spełnią. Tyle że szata poligraficzna "Przełomu", wydanego w "drugim obiegu" bardzo drobną, słabo czytelną czcionką i na bardzo podłym papierze, nie ułatwia lektury. A przecież to wprawdzie jeszcze jedno świadectwo polskiej gehenny, jakich znamy już wiele, niemniej świadectwo bez precedensu, bo napisane przez współuczestniczącą w niej, pełną