Kasi, wzorowane najczęściej na Marcjalisie, Katullu i Owidiuszu, tworzą jakby zbiór stanów uczuciowych: radości, troski, zazdrości, niepokoju, zachwytu. Jest to zbiór utrwalony w systemie liryki miłosnej starożytnej i renesansowej - i właśnie ta systemowość jest najbardziej rzucającą się w oczy cechą wierszy Pseudo-Sępa. Nie należy do nich przykładać kryterium szczerości - nieszczerości, ponieważ jest to poezja na swój sposób etykietalna, choć etykieta ta z kolei posiada wartości estetyczne.<br>Ogień i woda tworzą dwa centralne antynomiczne pola stylistyczne, wokół których organizują się koncepty autora. Ale woda i ogień nie są tu żywiołami jak w Rytmach Sępowych. Są to raczej symbole utworzone jako hiperbole