może Chanel'a po schodach kamienicy przy ulicy Pańskiej. Moja podopieczna wyjętym z torebki kluczem cicho i ostrożnie otworzyła drzwi mieszkania na trzecim bodaj piętrze. Dając mi znak, bym zaczekał, znikła za nimi. Po chwili pojawiła się z powrotem. <br>- Proszę. Męża nie ma w domu. <br> Wszedłem do obszernego mieszkania z uczuciem nietrwałej ulgi, którego urządzenie świadczyło o zamożności okupacyjnego bytu mieszkańców. Pani domu prowadziła mnie amfiladą rozległych pokoji, w których panowała zupełna cisza. Przez uchylone drzwi weszliśmy do pokoju dziecięcego. W łóżeczku leżało niemowlę i szeroko rozwartymi, poważnymi, niebieskimi oczami patrzało na mnie nie zmieniając wyrazu twarzy nawet wtedy, kiedy matka pochyliła