niechęć do słów niepotrzebnych, a więc przez swoją bezcelowość brzydkich, do słów nadużytych, wytartych, nudnych, do mowy splugawionej, niechlujnej, także do nieprecyzyjnej, bezładnej poezji. Oto o tego rodzaju poecie i poezji w utworze XXX, inc. Co mu ślina na język przyniesie...: <br>&lt;gap&gt;<br> Sztuka w tej poezji wydaje się poszukiwaniem idealnego, które nieustannie umyka, ale poddałoby się w obliczu właściwej miary. Jest tu jednak miejsce pewnej odczuwalnej harmonii, która paradoksalnie bierze początek z widzenia świata jako dwoistego, złożonego z przeciwieństw, w których w końcu i sztuka się realizuje. Wielkie nie występuje tu bez małego, piękne bez brzydkiego, jawa bez snów. Sztuka istnieje w