To właśnie metafizyczny pierwiastek nadaje miłości, czy może - pragnieniu miłości - tak szczególny w filmach Bergmanowskich charakter, tak szczególną intensywność kontaktom międzyludzkim. I zarazem - taką dotkliwość niespełnienia. Nieuchronnego niespełnienia, bo wysokich wymagań spełnić - a przede wszystkim ciągle spełniać - nie sposób. Zwłaszcza że w miłości ukrywa się sprzeczność między nieustannym pragnieniem a nieustannym spełnianiem. Przede wszystkim jednak wcale nie jest pewne, czy żądając potwierdzenia sensu własnego istnienia w oczach innych, sami jesteśmy skłonni odpłacić tym samym. Tajemnica istnienia, jego jedyność i wyjątkowość jest dana człowiekowi w osobistym nieprzekraczalnym doświadczeniu wewnętrznym - druga osoba to jednak pewnego rodzaju abstrakcja. Jeśli możliwa do przekroczenia, to tylko