wszystko tamto, wraz z Jej twarzą, niepodobną przecież w niczym do twarzy tego pastucha, tego kogoś bez nazwiska (o które nie zapytałem), bez przeszłości (której nie znam), tego Nie-Wiadomo-Kto.<br>Lecz już z tej myśli, gdy ją przejrzałem pod światło, już z tego zdania, które próbowałem ułożyć w dowód niewinności wynika, że nie tyle mógłbym, ile chciałbym tak wierzyć, bo przecież rozważanie podobieństwa czy niepodobieństwa dwóch twarzy, jeśli się zarazem zapewnia o zapomnieniu jednej z nich, tamtej pierwszej, już jest sprzecznością w dowodzie, jaskrawą niekonsekwencją - a i to wiem, że o nazwisko i o przeszłość tego Nie-Wiado-mo-Kto