poległa. Lecz Zumbach żył. Brał udział we wszystkich ofensywach frontu zachodniego i żadnej nie odniósł kontuzji. Tylko czasem miał osobliwe przywidzenia: gdy na swej maszynie wzbijał się w powietrze, w duszy widział na chwilę oczy jakiejś dziewczyny. Nie wiedział jakiej. Zosi, może Wandzi, może Stasi.<br><br>Można było kpić sobie z niewinnych zabobonów i wiary w talizmany, ale w tych upartych a dobrych oczach polskiej dziewczyny coś jednak musiało być: coś co dzielnie, niemal cudem, Jana Zumbacha chroniło, iż nie imały się go ani pociski wroga, ani inne złe przypadłości wojny.<br><br>&lt;tit&gt;Losy się ważą&lt;/&gt;<br><br>Angielski wrzesień 1940 roku był wciąż dziwnie pogodny