mawiają specjaliści) ciężko pracując nie mają przymusu pracy. Mogą ją przerwać, kiedy chcą, i czerpią z niej poczucie sensu. Są szczęśliwi. Czują się z firmą bardziej związani niż pracoholicy, którzy chodząc w kieracie wciąż, lecz nadaremnie, kombinują, jak by tu zmienić firmę na inną, w nadziei na uwolnienie się z niewoli.<br><br>Młodzi entuzjaści są przydatnymi pracownikami. Rzeczą szefa jest odróżnić ich od toksycznych pracoholików. - Takie odróżnienie jest trudne - ostrzega Lubomira Szawdyn. - Potrzebuję wielu godzin, żeby przed podjęciem terapii postawić właściwą diagnozę. Pracoholik, który wie, że nim jest, nie przyzna się do tego za skarby.<br><br>Jasne: trudno się przyznać, że się jest