się pan raz uspokoi. Jesteśmy między swoimi. Zostawmy tę kwestię na boku. Czy ona jest, czy jej nie ma, czy żyje, czy umarła, czy to było złudzeniem wszystko, czy nie, w każdym razie niech pan się czuje między nami jak w rodzinie.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Klepie Kozdronia po plecach&lt;/&gt;<br>KOZDROŃ<br>&lt;hi rend="italic"&gt;minę ma bardzo niewyraźną&lt;/&gt;<br>Ja, panie Nibek, wolałbym nie żyć, niż zobaczyć coś podobnego. Słońce świeci, ładna pogoda, a mnie się zdaje, że wszystko jest pokryte jakimś czarnym puchem. Na dwa kroki przede mną unosi się jakaś czarna ścierka. Och! Żebym mógł nie myśleć!<br>NIBEK<br>Ależ, panie! Patrz pan: oto moje córeczki, oto kuzynek