w rzeczywistości. I jeszcze ten uśmiech... Kiedy pojawiał się na twarzy, odejmował mu przynajmniej dziesięć lat.<br>Ona wyglądała jak dynia. Duże piersi wspierały się na wydatnym brzuchu. Przestała już nawet załamywać nad sobą ręce, pogodziła się z własnym wyglądem. Powtarzała tylko, że zgubiła ją miłość do gastronomii. Spoglądała na dłonie, niezgrabnie kładąc je na udach. Były zniszczone i pokryte ciemnymi plamami pigmentu.<br>Oboje nie bardzo wierzyli w to, co ich właśnie spotkało. Jeżeli wszystko miało okazać się prawdą, to przede wszystkim chcieli wymienić okna na plastikowe, żeby wreszcie wiatr w czasie sztormu nie gwizdał w szparach. Teraz każdy, kto mógł, wymieniał