o paru zaledwie niezmiernej<br>delikatności zestawieniach. Również z tych lat ostatnich jest chyba<br>wielki obraz o ostrych cynobrach i szarościach, które przyjąłem w<br>pierwszej chwili za ewokację jakiegoś nabożeństwa w szatach<br>liturgicznych, w gotyckim kościele - były to najprościej butelki w<br>pracowni. Drobne pejzaże, znów ewokacja paru położeniami gęstej farby z<br>niezmierną subtelnością i pozornie tylko brutalnie oddana przestrzeń<br>nieba i morza. Szarości, czernie, blade butelkowe zielenie lub białe i<br>prawie białe kobalty albo znów zgryźliwe ultramaryny i kadmiumy morza i<br>skał w Antibes.<br> Co się stało? Na płótnach de Staëla niebo, butelka, owoc, mewa czy<br>plaża zaczynają znów żyć, artysta przeżywa